W obliczu kryzysu gospodarczego i wzrastającej roli „Solidarności”, generał Jaruzelski zdecydował się pod naciskiem ZSRR na rozwiązanie siłowe – 13 XII 1981 r. wprowadzony został w PRL stan wojenny, kilka tysięcy działaczy opozycyjnych internowano, strajki rozbijano przy pomocy wojska (10016 XII w kopalni „Wujek” zginęło 9 górników). Wielu działaczy opozycji i podziemnego ruchu związkowego skazano na karę więzienia, innych zmuszono do emigracji.
W tym Stanisław Czopowicz –
Instruktor harcerski, harcmistrz, (100m.in. zastępowy, drużynowy, wieloletni komendant Szczepu 208 Warszawskich Drużyn Harcerskich i Zuchowych w Hufcu ZHP Warszawa-Mokotów). Był też hufcowym hufca ZHP Konstancin-Jeziorna.
W latach 1980–1982 był przewodniczącym Porozumienia Kręgów Instruktorów Harcerskich im. Andrzeja Małkowskiego. Po wprowadzeniu stanu wojennego jako Przewodniczący Rady Porozumienia KIHAM został internowany. W czerwcu 1982 władze ZHP zdelegalizowały Radę Porozumienia. Do 1984 roku kierował niejawną kontynuacją Porozumienia (100″Ruch Harcerski„, „Ruch Harcerski Rzeczypospolitej„), do 1986 uczestniczył w pracach kierownictwa. W latach 1983–1985 zarządzał działalnością wydawniczą „Ruchu” i centralnym wydawnictwem „Ruchu Harcerskiego”, a do 1986 ogólnopolskim kolportażem. Publikował w drugim obiegu.
Wielu ludzi zostało zastraszonych a organizacje związkowe „Solidarności” znacznie osłabione. Jednakże działały one dalej nielegalnie pod kierunkiem Wałęsy, a szczególnym przejawem tej działalności było kilkaset wydawanych systematycznie periodyków i biuletynów. Działalność ta była w szerokim zakresie wspierana przez Kościół, który zachował silną pozycję społeczną.. Stan wojenny trwał formalnie 586 dni – zniesiono go 22 lipca 1983 roku. Ale w potocznym odczuciu trwał aż do odzyskania niepodległości w 1989 roku.
Views: 7
