- rocznica Zbrodni Katyńskiej oraz 13. Rocznica Katastrofy pod Smoleńskiem
W czwartek, 13 kwietnia, w Świnoujściu upamiętniono 83. rocznicę Zbrodni Katyńskiej oraz 13. rocznicę Katastrofy pod Smoleńskiem. Nasza delegacja złożyłavznicz, oddając hołd ofiarom i pamięć o harcerzach ZHR, którzy zgnieli w katastrofie.
10 kwietnia 2010 roku o godz. 8.41 samolot z delegacją udającą się na obchody 70-lecia zbrodni katyńskiej rozbił się pod Smoleńskiem. Zginęło 96 osób, w tym prezydent Lech Kaczyński, jego żona Maria oraz wielu wysokich rangą urzędników państwowych i dowódców wojskowych. Wśród nich byli także harcerze i harcerki. Co roku Delegacja Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej składa wiązanki oraz znicze na grobach tragicznie zmarłych.
Ewa Teresa Bąkowska z domu Smorawińska
pwd. Ewa Bąkowska z domu Smorawińska była córką Janiny Schnayder, farmaceutki i Jerzego Smorawińskiego, architekta, jednego z założycieli stowarzyszenia Rodzina Katyńska, wnuczka Gen. bryg. Mieczysława Smorawińskiego, zamordowanego w Katyniu.
Działała w harcerstwie („Arkona-12” w Szkole Podstawowej nr 12 w Krakowie i 5 KDH „Wichry”), Członkini Kręgu Totemowego krakowskiego szczepu „Wichry”, założycielka 5 KDH „Burza”. Była wolontariuszką w Dziele Pomocy św. Ojca Pio w Krakowie. Była zamężna z Dariuszem Bąkowskim od 1986, po ślubie zamieszkiwali przy ulicy Smoleńsk w Krakowie, mieli dwie córki, Monikę i Magdalenę.
Działaczka i członkini zarządu Stowarzyszenia Rodzin Ofiar Katynia Polski Południowej, aktywnie działała na rzecz ich upamiętnienia. Zginęła 10 kwietnia 2010 w wyniku katastrofy polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej. W 2001 została odznaczona Brązowym Krzyżem Zasługi. 2008 została odznaczona Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę. 16 kwietnia 2010 została pośmiertnie odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
phm. Katarzyna Doraczyńska
Instruktorka 22 Szczepu „Watra”, Drużynowa 22 WDH-ek „Jaworzyna”, Członek i Skarbnik Obwodu Praga-Południe, Wiceprzewodnicząca Okręgu Mazowieckiego ZHR.
Miała 32 lata, pozostawiła kochającego Krzysztofa i 4-letnią córeczkę Hanię.
Ukończyła Uniwersytet Warszawski – Wydział Pedagogiczny o specjalizacji andragogicznej. Ukończyła studia doktoranckie w PAN (w Collegium Civitas) z zakresu nauk politycznych.
Pracę zawodową zaczęła w biurze prasowym Prawa i Sprawiedliwości. Od listopada 2005 doradca ds. mediów premiera Kazimierza Marcinkiewicza. Była również rzecznikiem prasowym ministerstwa sportu. Pracowała przy polskiej aplikacji do organizacji mistrzostw UEFA EURO 2012. Od 2007 roku pracowała w Kancelarii Prezydenta RP, w ostatnim okresie życia – na stanowisku zastępcy dyrektora gabinetu szefa Kancelarii.
Jesienią 1989 r. została harcerką 22 Warszawskiej Drużyny Harcerek „Olszyna” na Grochowie, a potem instruktorką Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej. Od września do grudnia 1994 roku pełniła funkcję przybocznej, a następnie objęła na 4 lata (do 1998 r.) funkcję drużynowej 22 Warszawskiej Drużyny Harcerek „Jaworzyna” – hufiec Grochów, Warszawa. W latach 2001-2006 została wybrana członkiem i skarbnikiem Zarządu Obwodu Praga-Południe ZHR. Już jako podharcmistrzyni przez dwie kadencje, od 2004 do 2008 roku, pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Zarządu Okręgu Mazowieckiego ZHR.
W 2002 r. rozpoczęła działalność samorządową. Dostała się do stołecznego Samorządu Osiedla Kamionka Kamionek a następnie została radną dzielnicy Praga-Południe w Warszawie. Mandat samorządowca otrzymała także w kolejnej kadencji (2006–2010) Rady Osiedla Kamionek oraz Rady Dzielnicy Praga-Południe. W samorządzie Kamionka przez dwie kadencje pełniła funkcję członka zarządu.
17 kwietnia 2010 roku otrzymała pośmiertnie Krzyż Honorowy Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej – AD AMICUM.
hm. Paweł Wypych
Instruktor niezależnego środowiska harcerskiego w ZHP, od 1990 roku w ZHR, związany z 82 i 49 WDH, twórca Szczepu 28 WDHiZ, Komendant Mazowieckiej Chorągwi Harcerzy ZHR.
Miał 42 lata, pozostawił żonę Małgorzatę i dwójkę dzieci – Zuzię i Krzysia.
(ur. 20 lutego 1968 w Otwocku, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) – polski samorządowiec, od 2005 do 2006 sekretarz stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej, w 2007 podsekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, w 2007 prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, od 2009 do 2010 sekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta.
Ukończył studia w Instytucie Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji oraz na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Był także absolwentem studiów podyplomowych z zakresu organizacji pomocy społecznej na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych UW oraz z zakresu zarządzania w administracji publicznej w Wyższej Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego.
W latach 1987–1999 był działaczem harcerskim: początkowo instruktorem niezależnego środowiska harcerskiego w Związku Harcerstwa Polskiego, wraz z wieloma innymi praskimi środowiskami, przeszedł do ZHP r.zał. 1918. od 1990 w Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej, w latach 1993–1994 Komendant Mazowieckiej Chorągwi Harcerzy ZHR w stopniu harcmistrza.
Od 1990 do 2003 pełnił mandat radnego dzielnicy (gminy) Praga-Południe i gminy Centrum (z ramienia Komitetu Obywatelskiego, Forum Mieszkańców Pragi-Południe, Unii Wolności i PiS). W latach 1996–1999 był asystentem w Zakładzie Kryminologii Instytutu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk, następnie dyrektorem Warszawskiego Centrum Pomocy Rodzinie, a od 2002 dyrektorem Biura Polityki Społecznej Urzędu m.st. Warszawy.
Od 30 listopada 2005 do 7 sierpnia 2006 zajmował stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej, będąc Pełnomocnikiem Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych. Od 7 lutego 2007 do 1 czerwca 2007 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, następnie do 26 listopada 2007 był prezesem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (z rekomendacji PiS).
11 grudnia 2007 został doradcą prezydenta Lecha Kaczyńskiego ds. pracy i polityki społecznej, a 30 kwietnia 2009 sekretarzem stanu w Kancelarii Prezydenta ds. społecznych.
17 kwietnia 2010 roku otrzymał pośmiertnie Krzyż Honorowy Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej – AD AMICUM.
pwd. Katarzyna Piskorska
Wędrowniczka po Zachodnim Stoku.
Katarzyna Piskorska była córką hm. Tomasza Piskorskiego (był Komendantem Warszawskiej Chorągwi Harcerzy w latach 1925-1929) i Marii z Podgórskich, którzy mieli 2 córki: o 8 lat starszą Annę Piskorską oraz Katarzynę. Jej rodzicami chrzestnymi byli Wanda Gentil-Tippenhauer i Kazimierz Gorzkowski. Straciła ojca w wieku 2 lat, gdy został internowany w Starobielsku, a później rozstrzelany w Charkowie.
Do powstania warszawskiego mieszkała z matką w Warszawie przy ul. Nowy Zjazd 3 m. 5. Po zburzeniu (w czasie powstania) domu przy ul. Nowy Zjazd przenosi się do domu swoich dziadków – Przemysława Podgórskiego i Anny Podgórskiej – do tzw. Willi Podgórskich przy ul. Powsińskiej 104 (wtedy jeszcze był to numer 24).
Po upadku powstania była zmuszona do pójścia do Konstancina, gdzie mieszkała z matką i siostrą przez rok, po czym wraz z nimi przeprowadziła się do Zabrza, gdzie uczyła się w Szkole Powszechnej nr 24. Po powrocie do Warszawy w 1948 r. kontynuowała naukę w V klasie Szkoły Podstawowej nr 115 na Sadybie.
W latach 1951–1956 była uczennicą liceum Ogólnokształcącej Szkoły Sztuk Pięknych, kończąc naukę maturą.
W 1956 r. zdała egzaminy na Wydział Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i na Wydział Biologii Uniwersytetu Warszawskiego, jednak została skreślona z listy studentów na obu wydziałach z powodów politycznych. Została wolną słuchaczką na ASP i pod koniec roku akademickiego otrzymała indeks.
Ukończyła Wydział Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u prof. Franciszka Strynkiewicza w 1962 r.
Po ukończeniu studiów, w latach 1962–1964 pracowała jako nauczycielka plastyki kolejno w: Zespole Szkół Przemysłu Papierniczego w Jeziornie, Technikum Handlowym, Szkole Podstawowej wPowsinie i w Technikum Elektryczno-Mechanicznym przy ul. Cecylii Śniegockiej.
Po dłuższej chorobie wróciła do pracy w 1968 r. jako nauczycielka w szkole w Powsinie, później w Środowiskowej Szkole Podstawowej na Sadybie. W 1974 r. przeniosła się do Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych, gdzie prowadziła zajęcia rzeźbiarskie do 1980 r., kiedy została zwolniona z powodów politycznych.
Od 1960 r. co roku projektowała i wykonywała wielkanocny „Grób Chrystusa” i szopki bożenarodzeniowe w swoim parafialnym kościele św. Antoniego Padewskiego oraz w Katedrze Polowej Wojska Polskiego(kościele garnizonowym) w latach 1982–1989.
Przygotowywała dekoracje na wszystkie doroczne sesje katyńskie Rady Polskiej Fundacji Katyńskiej na Zamku Królewskim i transparenty na czarne procesje, które Rada organizowała po umorzeniu przez Rosjęśledztwa katyńskiego w 2004 r.
Tworzyła ołtarze katyńskie na Boże Ciało w parafii Karola Boromeusza na Powązkach, gdzie ma siedzibę Warszawska Rodzina Katyńska. Opiekowała się też oszkloną gablotą o tematyce katyńskiej na Starych Powązkach.
W latach 1975-2010 prowadziła prywatną galerię sztuki w swoim domu w Willi Podgórskich – jej dziadków, przy ul. Powsińskiej 104 w Warszawie.
Była działaczką Akcji Katolickiej.
hm. RP Ryszard Kaczorowski
Ryszard Kaczorowski herbu Jelita (ur. 26 listopada 1919 w Białymstoku, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) – polski polityk, działacz społeczny i harcerz, komendant chorągwi Szarych Szeregów w Białymstoku w 1940, od 2009 roku harcmistrz Rzeczypospolitej, po 1945 na emigracji, członek Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej, w latach 1989–1990 Prezydent RP na Uchodźstwie.
Ryszard Kaczorowski był ostatnim prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie. 22 grudnia 1990 złożył urząd na ręce nowo wybranego w pierwszych, od zakończenia II wojny światowej, wolnych wyborach w kraju i zaprzysiężonego prezydenta RP Lecha Wałęsy. Na Zamku Królewskim w Warszawie uroczyście przekazał mu insygnia władzy państwowej II Rzeczypospolitej Polskiej.
W 2006 roku roku otrzymał Krzyż Honorowy Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej – AD AMICUM.
Visits: 11
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.